نگاهی به «اتحادیۀ اروپا»

   عصر ایران - اتحادیۀ اروپا (European Union) یک اتحادیۀ اقتصادی-سیاسی است متشکل از 27 کشور اروپایی. در 7 فوریۀ 1992، پیمان اتحادیه اروپا با نام غیررسمی پیمان ماستریخت بین اعضای "جامعۀ اروپا" امضا و از 1 نوامبر 1993 به اجرا گذاشته شد.

  از سال 1999 یورو به عنوان واحد پول مشترک اتحادیۀ اروپا معرفی و تا کنون در اکثر کشورهای این اتحادیه جانشین پول ملی شده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

  از منظر اندیشۀ سیاسی، ایدۀ شکل‌گیری اتحادیۀ اروپا به چندین قرن قبل بازمی‌گردد. پیش از سال 1945 چیزی به نام "اندیشۀ اروپا" ایجاد شده بود. اندیشۀ اروپا متضمن چنین باوری بود که اروپا، گذشته از تفاوت‌های تاریخی، فرهنگی و زبانی، جامعۀ سیاسی واحدی بوجود می‌آورد.

  قبل از جنبش اصلاح دین در سدۀ شانزدهم، وفاداری عمومی به رم باعث شده بود که پاپ صاحب اختیاری فراملی بر بخش اعظم اروپا شود. پس از پیدایش دولت-ملت‌های اروپایی، متفکرانی مانند روسو (1778-1712)، سن سیمون (1825-1760) و ماتزینی (1872-1805) در راه هدف همکاری اروپایی کوشیدند.

  اما با توجه به جنگ‌های عصر ناپلئون و دو جنگ جهانی در نیمۀ اول قرن بیستم، اروپا در زمان روسو و سن سیمون راه درازی برای رسیدن به وحدت و یکپارچگی داشت.

  پس از جنگ جهانی دوم، فرایند بی‌سابقه‌ای از یکپارچگی در اروپا پدید آمد که به گفتۀ برخی، هدف آن ایجاد چیزی است که وینستون چرچیل در 1946 نام "ایالات متحدۀ اروپا" را بر آن گذاشت.

   پس از جنگ جهانی دوم، زمینه‌های شکل‌گیری اتحادیۀ اروپا تقریبا عبارت بودند از:

نیاز به بازسازی اقتصادی اروپای جنگ‌زده از راه همکاری و ایجاد بازاری بزرگ. گرایش به حفظ صلح از راه حل و فصل همیشگی رقابت فرانسه و آلمان، که از ایجاد آلمان متحد در سال 1871 پس از جنگ فرانسه-پروس (71-1870) ناشی شد و به جنگ در سال‌های 1914 و 1939 انجامید. پذیرش این موضوع که "مسئلۀ آلمان" فقط از راه یکپارچگی آلمان با اروپای بزرگ حل می‌شود. تمایل به حفظ اروپا از خطر توسعه‌طلبی ارضیِ شوروی. خواست ایالات متحده برای ایجاد اروپایی پررونق و متحد، که از یکسو بازاری برای کالاهایی آمریکایی بود و از سوی دیگر، دیواری در برابر گسترش کمونیسم و نفوذ شوروی. تقویت این رأی که پدیدۀ "دولت-ملت" دشمن صلح و موفقیت اقتصادی است و باید آن را با استفاده از ساختارهای ملی کنار گذاشت.

 حرکت در راستای یکپارچگی اروپا، تا حدی با تعهد ایده‌‌آلیستی به انترناسیونالیسم و این باور تقویت شد که سازمان‌های بین‌المللی به اقتدار اخلاقی بالاتر از اقتداری که دولت-ملت‌ها دارند، عینیت می‌بخشند.

  در سال 1967 "جامعۀ زغال و فولاد اروپا"، "جامعۀ اقتصادی اروپا" و "سازمان اروپایی انرژی اتمی" به طور رسمی ادغام شدند و نهادی را که "جامعۀ اروپا" نامیده شد، بوجود آوردند.

  اعضای اولیۀ شش‌گانۀ "جامعۀ اروپا" (فرانسه، آلمان، ایتالیا، هلند، بلژیک، لوکزامبورگ) با پیوستن بریتانیا، ایرلند و دانمارک در سال 1973 بیشتر شدند.

  با این حال دهۀ 1970 عصر ظهور بحران‌های اقتصاد کینزی بود و همین موجب توقف روند اتحاد کشورهای اروپایی شد.

  امضای قانون اروپای واحد در 1986، موجب شد جریان کالاها، خدمات و گذر مردم در سراسر اروپا از 1993 به طور نامحدود برقرار شود و در نتیجه روند یکپارچه شدن از سر گرفته شد.

  تا سال 1995 پانزده کشور عضو اتحادیۀ اروپا شدند. یونان و پرتغال و اسپانیا در دهۀ 1980 به 9 عضو مذکور "جامعۀ اروپا" پیوسته بودند و اتریش و فنلاند و سوئد هم در 1995 به اتحادیۀ اروپا پیوستند.

  این پانزده کشور به اتحاد سیاسی و پولی متعهد شدند. بخش اصلی این پیشنهاد ایجاد واحد پول اروپایی (یورو) بود که اسکناس و سکه‌های آن در سال 2002 به جریان افتاد.

  اتحادیۀ اروپا بدون تردید پیشرفته‌ترین تجربۀ جهانی در یکپارچگی منطقه‌ای است. گذار از جامعۀ اروپا به اتحادیۀ اروپا، همکاری میان‌حکومتی را وارد عرصه‌هایی مانند سیاست خارجی، سیاست امنیتی، مسائل میهنی و سازمان قضایی، مهاجرت و سیاستگذاری دربارۀ آن کرد.

   گذار مذکور همچنین عقیدۀ شهروندی اتحادیۀ اروپا را نیز با تاکید بر حق زندگی، کار و فعالیت سیاسی به هر یک از دولت‌های عضو قبولاند. یکپارچگی در این سطح، به سبب شرایط ویژۀ اروپای پس از 1945 ممکن شد و کمک کرد تا تلقی عمومی از ناسیونالیسم به سمت همکاری سوق یابد و نخبگان متقاعد شوند که منافع ملی، در تحلیل نهایی، با عمل جمعی بهتر تامین می‌شود تا با استقلال.

  هر جا که این زمینه‌ها کمرنگ بودند، مانند بریتانیا که اغلب "شریک ناجور" نامیده می‌شد و عاقبت نیز از اتحادیۀ اروپا خارج شد، مشارکت در فرایند یکپارچگی با تردید و دودلی همراه بوده.

  اتحادیۀ اروپا با شماری از مسائل دشوار روبرو بوده است. شاید کهن‌ترین مسئله، سیاست مشترک کشاورزی باشد.

  مسئلۀ دوم، چیزی است که "کاستیِ دموکراتیک" خوانده می‌شود. یعنی اتحادیۀ اروپا به طور دموکراتیک پاسخگو نیست و این ویژگی ر ضعف تنها هیئت آن که اعضایش به طور مستقیم انتخاب می‌شوند، یعنی پارلمان اروپا، نمایان است.

  مسئلۀ سوم، گسترش اتحادیه بوده است که موانعی را بر سر راه تخصیص بودجه برای پشتیبانی از دولت‌های کمونیستی سابق ایجاد کرد و علاوه بر این، فرایند تصمیم‌گیری را در اتحادیه پیچیده ساخته است.

  مسئلۀ چهارم، یکسان نبودن سطح پیشرفت اقتصادی کشورهای عضو اتحادیه است.

  مسئلۀ پنجم، تقابل بالقوه‌ای است که در افزایش استقلال اتحادیۀ اروپا نهفته است. مثلا نگرانی ایالات متحده از ایجاد نیروی واکنش سریع اروپا و پیامدهای آن بر جایگاه و موقعیت ناتو، چنین مشکل بالقوه‌ای را آشکار کرد. در مجموع میزان استقلال اروپا از سایر قدرت‌های جهانی، جزو مسائل مهم این اتحادیه است. وابستگی به نفت و گاز روسیه نیز در ماجرای جنگ اوکراین، مشکلات خودش را نشان داد.

  کارکرد اتحادیۀ اروپا عمدتا از طریق عملکرد پنج نهاد زیر حاصل می‌شود:

کمسیسیون اروپا: بازوی اجرایی-بوروکراتیک اتحادیۀ اروپاست. این کمیسیون قانون پیشنهاد می‌کند، ناظر بر رعایت اجرای قراردادهای اتحادیۀ اروپا و مسئول اصلی اجرای سیاست آن است. شورای وزیران: شاخۀ تصمیم‌گیرندۀ اتحادیۀ اروپاست و از وزیران 27 دولت عضو، که پاسخگوی مجلس‌ها و حکومت‌‌های خاص خود هستند، تشکیل می‌شود. در این شورا تصمیمات مهم به اتفاق آرا و سایر تصمیم‌ها از راه رای‌گیری با اکثریت خاص یا اکثریت ساده گرفته می‌شوند. شورای اروپا: مجلسی عالی که در آن سران حکومت، همراه با وزیران امور خارجه و دو عضو کمیسیون، دربارۀ دستور کار عمومی اتحادیۀ اروپا بحث می‌کنند. شورا به طور ادواری تشکیل جلسه می‌دهد و رهبری راهبردی اتحادیۀ اروپا را به عهده دارد. پارلمان اروپا: اعضای این پارلمان هر پنج سال به طور مستقیم از سوی شهروندان اروپایی انتخاب می‌شوند. پارلمان اروپا مجلس بررسی است، نه مجلس قانونگذاری. اختیارات اصلی آن رد بودجۀ اتحادیۀ اروپا و انحلال کمیسیون اروپا است. در نهمین دورۀ پارلمان اروپا (24-2019) 705 کرسی بین 27 کشور عضو تقسیم شده است. دیوان دادگستری اروپا: این دیوان، قوانین اتحادیۀ اروپا را تفسیر و بر اساس آن‌ها قضاوت می‌کند. چون قانون اتحادیۀ اروپا بر قوانین ملی دولت‌های عضو اتحادیه برتری دارد، دیوان می‌تواند قوانین داخلی را "لغو" کند. دادگاه بدوی این نهاد نیز به برخی دعواهای حقوقی افراد و شرکت‌ها رسیدگی می‌کند.

منبع: عصر ایران

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۷۶۰۶۸۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

رفح کجاست و اسرائیل در آن جا چه کار می کند؟ | نگاهی به آخرین وضعیت غزه

همشهری آنلاین: رژیم صهیونیستی نه فقط در طول جنگ غزه به افکارعمومی جهانی دهن کجی کرده است، بلکه حتی نزدیک ترین متحدان خود در پایتخت‍‌های اروپایی را برای چند ماه به سراغ نخودسیاهی به نام آتش بس فرستاد و وقتی پس از سه ماه رایزنی فشرده طرف‌های مختلفی غربی و عربی با گروه مقاومت فلسطینی حماس، این گروه اعلام کرد که به صورت مشروط با آتش بس همراهی خواهد کرد، اما رژیم صهیونیستی از شروع تهاجم زمینی به بخش‌هایی از شهر رفح خبر داد. شهر رفح آخرین پناهگاه‌ حدود نیمی از جمعیت آواره فلسطینی در نوار غزه است که پس از جنگ و اشغال شمال غزه برای در امان ماندن از بمباران خود را به جنوب رساندند، اما اکنون شهر مرزی رفح در حال تبدیل شدن به جهنم تمام عیار است. حتی بسیاری هشدار داده‌اند که جنگ زمینی در رفح یک فاجعه انسانی تمام عیار را در این منطقه رقم خواهد زد، اما به نظر می‌رسد که گوش اشغالگران صهیونیستی به مانند گذشته چندان به هشدارها بدهکار نیست!

رفح کجاست؟

رفح شهری در جنوب غزه در مرز مصر است. زمانی که رژیم اسرائیل در سال ۱۹۸۲ از شبه جزیره سینا( بخشی از مصر امروز) خارج شد، رفح به دو بخش رفح غزه و رفح در مصر تقسیم شد.

۲۸۰ هزار نفر: جمعیت رفح قبل از آغاز جنگ غزه در ۸ ماه پیش

۱میلیون ۴۰۰ هزار نفر: جمعیت فعلی رفح بدلیل هجوم آوارگان جنگ از دیگر مناطق غزه

۶۴ کیلومتر مربع: مساحت رفح

سازه‌های چوبی و چادری: وضعیت اسکان فعلی ۹۰ درصد جمعیت رفح

وضعیت میدانی

طی ۴ ماه گذشته رفح شاهد بمباران‌های هوایی متعددی بوده است، اما به تازگی و از روز گذشته برخی پیشروی‌های زمینی توسط اشغالگران صهیونیستی در این شهر صورت گرفته است.

صبح دوشنبه: اعلام رسمی مصر مبنی بر پیشرفت در مذاکرات آتش بس

ظهر دوشنبه: ادامه مذاکرات و تائید همراهی ضمنی حماس با آتش بس

عصردوشنبه: اعلام بمباران هوایی ۵۰ هدف در شهر رفح توسط رژیم صهیونیستی

شامگاه دوشنبه: برگزاری تظاهرات در تل آیویو و درخواست معترضان از نتانیاهو برای پذیرش آتش بس

صبح سه شنبه: تائید اشغال گذرگاه رفح توسط ارتش رژیم صهیونیستی

ظهر سه شنبه: تائید شهادت حداقل ۲۵ نفر در رفح در جریان بمباران و تهاجم روزهای دوشنبه و سه شنبه

بیشتر بخوانید:

اسرائیل دقیقا با کدام توافق پیشنهادی مخالفت می کند؟

آتش‌سوزی وسیع در منطقه رفح بعد از حملات رژیم صهیونیستی هشدارها

بسیاری حتی در غرب نسبت به عملیات زمینی رژیم صهیونیستی در رفح هشدار داده‌اند.

غیرقابل تحمل: توصیف آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد نسبت به تهاجم اسرائیل به رفح

رنج و مرگ بیشتر غیرنظامیان: هشدار سخنگوی آنروا درباره عملیات زمینی در رفح

جنگ و قحطی بیشتر: هشدار «جوزپ بورل»، دیپلمات ارشد اتحادیه اروپا درباره علمیات در رفح و درخواست توقف علمیات

عملیات فاجعه بار: توصیف «دیوید لامی»، وزیر خارجه در سایه حزب کارگر انگلیس از عملیات اسرائیل

جنایت جنگی: توصیف وزارت خارجه فرانسه از جابه جایی اجباری آوارگان در رفح همزمان با جنگ زمینی

توجیه اسرائیل از عملیات در رفح

با توجه به فشارهای جهانی متعددی که علیه تهاجم زمینی اسرائیل در رفح وجود دارد، مقامات و رسانه‌های این رژیم به توجیه تراشی برای اقدام خود پرداخته‌اند.

عملیات هدفمند: ادعای ارتش اسرائیل درباره عملیات در رفح در فاصله زمانی شامگاه دوشنبه و بامداد سه‌شنبه

انهدام «چهار گردان آخر» حماس: بهانه ارتش اسرائیل برای عملیات زمینی در رفح

عملیات با دامنه محدود: ادعای سرهنگ دوم «نداو شوشانی»، یکی از سخنگویان ارتش اسرائیل

چاره ای نداریم: نقل قول «یوآو گالانت»، وزیر جنگ اسرائیل به «لوید آستین»، همتای آمریکایی خود درباره جنگ زمینی در رفح

عملیات پیچیده زیر آتش: توصیف «دانیل هاگاری»، سخنگوی ارتش اسرائیل درباره عملیات زمینی

کد خبر 850162 برچسب‌ها حماس مصر اسرائیل خبر ویژه اتحادیه اروپا رژيم صهيونيستى